one of the springs that kept me jumping out of my past relationship is the desire to stop being involve in sex. giving up that person that i loved the most is the most difficult discision i have to make. and looking back, that is also the part which hurt me the most.
this makes me so mad at myself because i vowed not to do it again! i am just so weak and stupid to fall into the trap, over and over again! i asked for love, pero si jp ang alam nya lang na love mababaw. ang hirap ipaintindi sa kanya na kasama dun ung respeto at pang-unawa at pagtitiis. i could not count the times when i ask him for us to part ways dahil di ako masaya ng kailangan kong mamili between my love for him at sa pagsunod kung ano ung tama. Nahaheart broken ako if hindi ko sya mapagbigyan (though i know na hindi ko p naman responsibility un) pero kinakain ako ng guilt ko knowing na nasaktan ko na naman ang Dyos ko!
sa aking palagay, isang sagot lang ang tama, get out of the relationship! magiging unfair ba ako kay jp kung ganon? ewan ko. it seems na nagsawa na din sya sa kakatanong kung baket kelangan naming maghiwalay. hindi ko lang kasi magets kung baket hindi nya magets! o sadyang ayaw nyang intindihin! ngayon, hindi ko alam kung nagkataon lang pero hindi nya na ako masyadong kinakausap. dapat nga sa aming dalawa ako ang nagtatampo, dapat nga sa aming dalawa ako ang nagagalit. masmarami p syang panahon sa iba nyang kaibigan.
kung magkakaganito lang din uli ako, sana kunin n lang sya sa akin. maghiwalay na lang kami. i dont feel respected and understood. i cant feel the passion or even intimacy. wala ba yong sincerity sa pagsabi ng i love you. naguguluhan ako! badtrip!
